tabut

Dün şunlar oldu:

Sabah her zamanki gibi uyandım. Kahvaltımı yapıp okula gittim. Sonra okuldan geldim; okuldan birileriyle, onlardan birinin arabasıyla. Kaveye gidiyorlardı, onlar kâât oynarken ben de davet üzerine, bir bardak çay içtim.

Aslında orada oturup biraz zaman geçirmek istedim, hatta bi oyun çevirmek bile.

Lâkin yapabileceğim şeyler olmaktan çıkan bir takım şeyler bunlar ve öyle ki ben ne zamandır insan olmaktan çıkmış bir insanım.

(Yazar burada ‘insan olmak’la ‘sosyal’ olmayı birbirine karıştırmaktadır.)

Eve döndüm.
Ki orası vampirin bir tabutudur.

Hımmm…

Bu aralar Stephen King’in ‘Ejderhanın Gözleri’ diye bir kitabını son derece sürüklenerek okuyorum. Bu tür bir kitabı ve King’i ilk kez okuduğumu (çr’leri saymazsak) söyleyebilirim. Kitabı mp3’e yüklemiş idim bir ara, tenefüs aralarında, fatura kuyruklarında, yani bi şeyi beklerken aniden huzursuz ruhumun ölümcül saldırılarıyla karşılaşabileceğim her noktada açıp okurum diye.

Ama şimdi bir çerez olmaktan fazla bir değer atfederek okuyorum.

Neden sonra uyuyakalmış bulunduğum çalışma masamdan başımı kaldırdım ve saate baktım. “E?” diye mırıldandım, “gideyim bari, ölüm yok ya ucunda…”

Beyaz Melek, tabiî, abartılı oyunculuklar, ısrarcı ağlak sahnelerle dolu işe yaramaz bir film. Didaktik, populist, bayağılığa varan ön yargılar… Vs… Yaşlılık bir hastalık olarak ele alınıyor, onlara acınıyor…

Ama bir kâbusu izler gibi izledim filmi yine de.

Şimdi n’apsam?

Bu gün okul yok, boş günüm…

Hımmm…