çevresinde olup biten çoğu şeyi anlayamayan bir insanım. fakat bu o kadar önemli değil biliyorum. her ne ise. fakat şu sol taraftaki resim peki, bir nedir? bu milan'ın yeni kızıl saçıdır.hmmm...
okula gittim.
her gün ucu ucuna yetişe yetişe giderim ben böyle okula ve ama hiç geç kalmam: böyle bu.
orada, yani okulda, vakit buldukça, ki buldum, zavallı niyazibey'in olağanüstü maceraları üzerinde çalıştım biraz.
böyle böyle okuldaki işlerim bitti ve müteakiben eve doğru neşeyle yürümeye başladım. şimdi özgür idim ve gün, keyifli dokunuşlar vaad eden ayartıcı bir şey
olarak karşımda duran şeydi ve bu yüzden havam yerindeydi fakat bir telefon geldi ve o vakit, gitti bu neşe ve hakikat dank diye kafama vurdu: tek başıma değildim. mutfaan elektiriğini açık unutmuştum ve yoksa ben partnerimi delirtmeye mi çalışıyodum?!eve geldiimde mutfağın ışığı hala yanıyordu ve evde kimse yoktu.
hemen bilgisayarın başına geçtim. derken kafam masaya düştü, burada uyuyup kalacaıma
dedim, gideyim televizyonun karşısında, yumuşak kanepemde uyuyakalayım.ve gerçekten de orada uyuya kaldım.
bayaa da uyuyakalmışım orada biliyo musun?
şimdi nasıl sabah edeceğim die düşünüyorum. ama yapacak bir şeyler bulurum heralde.
anlaşıldı.
