apartman

Teyze
Bizim apartmanın üçüncü katında yaşlı annesiyle birlikte yaşayan delikanlının annesi hastalanmış geçenlerde ve bunun üzerine annesine bakması için bu delikanlı, teyzesini çağırmış ve fakat teyze geldikten iki gün sonra hakkın rahmetine kavuşmuş.

“Kızım dur, yeter, bokunu yiyim bi dur”
Apartmanda yaşlı bir teyze var. Bu teyze yalnız yaşıyor ve sanırım yalnızlıktan çıldırmış durumda. Bazen kapısını aralayıp ağlıyor. Yanına gidiyoruz, teyze nen var diyoruz, içimiz eziliyor ama yapacak bi şey yok. İşte bu teyzenin bir de kardeşi var kendisi kadar yaşlı ve o da bi üst dairede yaşıyor. Bu amcanın 10 yıldır yatalak yatan bir karısı ve annesinin bu hali yüzünden bir türlü evlenemeyen 30 küsür yaşlarında bir kızı var.. Bu kız, yaşadıklarını artık daha fazla sağlıklı bir sükunetle karşılayamıyor olacak ki bazen o yaşlı amcayı dövüyor ve amca, “kızım dur, yeter, bokunu yiyim bi dur” diye yalvarıyor ona...

İçgüveysiler
Apartmanda, üç küçük oda bir salondan oluşan bir dairede tam 17 insan evladı yaşıyor: Baba kızlarının evde kalacakları vehmine kapılıp apar topar evlendiriyor onları, pek iş güç sahibi olmayan iki delikanlıyla ve bu delikanlılar evliliklerinin daha ilk senesinde aynı anda evlerini kapatıp kayınpederlerinin yanına taşınmak zorunda kalıyorlar şu anayasa fırlatma krizinin ardından yaşanan o günlerde.

Hassasiyet
Apartmanımızda, elli küsür yaşlarında bir şanslı adam 23 yaşında bir genç kadınla mutlu bir hayat sürüyor. Adam karısını terk etmiş ve kendisine kaçan bu bayanla dünyevine girmiş. Bu genç hanım geçenlerde kapıcının karısıyla içinde ana avrat küfürlerin oldukça verimli bir şekilde sar edildiği bir kavgaya tutuşmuş. Bu genç bayan her çöp toplama turunda, çöp poşetlerini kapıcının karısının önüne doğru fırlatıyormuş. Kapıcının karısı da lütfen biraz yavaş şey eder misiniz, deyince bu genç hanım, atarım atarım, kapıcı değil misin_ her halükarda toplayacaksın, demiş ve o vakit ortalık birbirine girmiş.

Kapıcı ve karısının bu ikinci evlilikleriymiş. Her ikisi de ilk evliliklerinden olan çocuklarını ilk eşlerine bırakmışlar ve şimdi iki çocukları var. Son derece de mutlu görünüyorlar.

En çok kendilerine kapıcı muamelesi yapılmasından nefret ediyormuş bunlar. Ben birkaç kez apartmana girerken, ‘merhaba, nasılsınız, kolay gelsin’ şeklinde bir takım yaklaşımlarda bulundum ve yüzüme bakmaya bile tenezzül etmediler ve o vakit kalbim kırıldı ama onlara hissettirmemeye çalıştım

Bu apartmanda üçüncü yılım. Bunları geçenlerde aynı apartmandan bir arkadaş anlattı.

Lan geçen hafta bizim apartmanda biri ölmüş, bi cenaze kaldırılmış ve ben o sırada msnbc-e’de Scrubs’ı izliyomuşum iyi mi?

(Bir yabancı mıydım?)